(CUT) BOSS CALLING - MINCOUPS

โดยที่ไม่ต้องสานต่อบทสนทนาใด ๆ ร่างสองร่างก็โผเข้ากันราวกับมีแรงดูดของแม่เหล็ก บรรยากาศเอื่อยช้าหายไปในทันตา สัมผัสจาบจ้วงรุนแรงเกิดขึ้นอย่างไม่มีใครยอมใคร นิ้วเรียวยาวเกี่ยวเสื้อสูทหนังให้หลุดออกจากไหล่ลาด ก่อนจะเคลื่อนมือหนามากระชากที่สาบเสื้อเชิ้ต เพียงเสี้ยววินาทีบนรังดุมก็ไม่เหลือกระดุมแม้สักเม็ด แขนขาวเอื้อมขึ้นกอดคออีกฝ่าย ยามที่มินกยูสาละวนอยู่กับซอกคอของตน สองขาขยับก้าวเดินในจังหวะเดียวกัน ย้ายจากกำแพงแข็งและเย็นชืดเป็นเตียงคิงไซส์ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง

แผ่นหลังกว้างกระแทกกับผืนเตียงเต็มแรง ไม่มีเวลาให้ร้องโอดโอยเมื่อร่างโปร่งปีนขึ้นมาคร่อมทับตัวเขาเอาไว้ มือขาวรูดเนคไทที่หลุดลุ่ยอยู่ก่อนหน้าออก นิ้วเรียวขาวอีกข้างเปลื้องกระดุมบนสาบเสื้อ เผยแผ่นอกกำยำ ต้นคอแข็งแรงที่มีรอยแดงจ้ำที่บริเวณต้นคอ ซึงชอลกระตุกยิ้มร้าย ละมือที่แหวกเสื้ออีกฝ่ายไปดันคางคนใต้ร่างให้หันหน้าไปอีกทาง

“ยุงที่เวอร์จิเนียคงตัวใหญ่มากนะ คุณว่าอย่างนั้นไหม?” น้ำเสียงทะเล้นขัดกับสีหน้าที่เย็นเยือก แม้ตาคมจะมองไม่ชัด แต่เขาก็สามารถสัมผัสความเย็นเยือกนั้นได้ดีเชียวล่ะ นึกย้อนไปเมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้า ในตอนที่ซูนยองเห็นรอยที่ต้นคอ หมอนั่นก็ฟาดด้ามปืนเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างลืมฐานันดร

“ผมถึงโดนซูนยองฟาดน่ะ” มินกยูพูดหน้าตาย นั่นทำให้ซึงชอลถึงบางอ้อ แต่ถึงแม้ว่ามินกยูจะไม่ได้พูด เขาก็พอเดาได้อยู่แล้ว

“หึ..” ซึงชอลกระแทกเสียงหัวเราะ ปลายเล็บจิกเข้าที่ปลายคางคม เรียกเสียงซี๊ดปากจากมินกยูแผ่วเบา

“สงสัยคงต้องรวบบิล” ซึงชอลขยับปากพูด รอยยิ้มร้ายปรากฏ ดวงตาคมสบตากันอย่างไม่คิดหลบ

“ถ้ามันจะทำให้คุณพอใจ ซึงชอล” สิ้นคำตอบ เจ้าของชื่อก็ไม่ต่อความยาวสาวความยืด ใบหน้าหล่อหวานโน้มลงประกบจูบกลีบปากหนารุนแรง ฟันคมขบกัดไปตามกลีบปากอีกฝ่ายจนได้กลิ่นคาวเลือด สองมือดึงรั้งข้อมือแกร่งทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว ลูบไปตามลำแขนแข็งแรงอย่างอ้อยอิ่ง ละมือข้างหนึ่งมากระตุกไทเนื้อดีให้หลุดจากลำคอของคนเบื้องล่าง รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซึงชอล ก่อนเจ้าตัวจะลงมือผูกไทรอบข้อมือแกร่งจนแน่นหนา

“คุณนี่มันแสบเป็นบ้า” ซึงชอลพูดเสียงแผ่ว ปลายนิ้วไล้วนจากแผงอกกำยำขึ้นไปถึงต้นคอแกร่ง สัมผัสเบาหวิววนเวียนอยู่ที่รอบรอยจ้ำอย่างพิจารณา

“มีข้อแก้ตัวดี ๆ สักข้อไหมล่ะ? เผื่อคุณจะได้จ่ายน้อยลง” เสียงทุ้มหวานเอ่ยถาม ปลายเล็บสะกิดที่รอยจ้ำ รอฟังคำตอบคนที่ใช้สายตามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของตัวเอง

“ผมเมา” เสียงทุ้มต่ำตอบ คนฟังพ่นลมหายใจ

“ทุเรศชะมัด” ซึงชอลสบถ มือขาวดันปลายคางคมให้เชิดขึ้น ก้มหน้าฝังฟันคมที่รอยต้นเหตุ ออกแรงกัดจนเกิดรอยฟัน ร่างสูงขมวดคิ้วฉับ ความเจ็บแปลบที่ต้นคอทำให้มือที่ถูกพันธนาการบีบเข้าหากัน แต่ถึงอย่างนั้นเสียงสูดปากจากความเจ็บปวดก็ไม่สามารถถูกกักเก็บเอาไว้ได้

กลีบปากสีพีชไล่จูบดูดไปทั่วลำคอแข็งแรง ฝากร่องรอยไว้ทุกจุดที่พาดผ่าน มือกร้านลูบลงต่ำ จากแผงอกแกร่งถึงหน้าท้อง สัมผัสวาบหวิวส่งผลให้ร่างสูงเม้มปาก สีหน้าเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสจากมือขาวทำให้ซึงชอลอดไม่ได้ที่จะฝากฝังรอยกัดอีกสักหนึ่งรอย

“คุณควรจะอยู่ข้างล่างซะบ้าง ดีไหม?” ซึงชอลพูดทั้งรอยยิ้ม ปลายนิ้วแตะเข้าที่กลางลำตัวของอีกฝ่ายที่เริ่มโป่งนูน มินกยูผงกหัวขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายเคร่งเครียด

“งั้นผมคงต้องติดหนี้คุณ” พูดจบ สองมือที่ถูกผูกมัดก็อ้อมมาคล้องคอขาว รั้งอีกฝ่ายลงมาประกบจูบดูดดื่ม กลีบปากหนาขบเม้มรุนแรงอย่างไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว อาศัยจังหวะที่ซึงชอลพลั้งเผลอพลิกร่างให้ตัวเองอยู่ด้านบน ลิ้นร้อนขบดูดกันอย่างร้อนแรงจนน้ำเคลือบใสเลอะไปทั่ว อกขาวกระเพื่อมขึ้นลงยามที่มินกยูผละปากออกไป

“ผมจะทำให้คุณรู้เอง”

“.....”

“ว่าคุณน่ะ ไม่เหมาะหรอกที่จะอยู่ข้างบน” พูดจบ ฟันคมก็งับเข้าที่ปลายปมไท ดึงรั้งให้ปมคลายตัว เพียงแค่กระตุกมืออกจากกัน เนคไทเนื้อดีก็หลุดออกอย่างง่าย

มือหยาบหนาลูบสัมผัสไปทั่วแก้มนิ่ม ดวงตาคมสบจ้องดวงตากลมที่แสนจะดื้อรั้นอย่างเป็นต่อ ก่อนจะเลื่อนมือลงมากระชากเสื้อเชิ้ตของคนใต้ร่างจนขาดวิ่น ไม่ได้สนใจในความราคาแพงหูฉี่ของมัน กลีบปากหนาระดมจูบไปทั่วร่างแน่นเนื้อ รอยจ้ำปรากฏในทุกที่ที่ริมฝีปากหนาลากผ่าน ราวกับเอาคืนจนคนถูกกระทำครางหอบ มือขาวลอบไปปลดเข็มขัดหนังที่รอบเอวสอบอย่างย่ามใจ ดึงรูดออกจากหูกางเกง ก่อนจะม้วนมันเข้าผ่ามือตัวเองจนปลายสายสั้นลงอย่างพอเหมาะ

เพี๊ยะ!

ปลายเข็มขัดฟาดเข้าที่ข้างแก้มกร้าน ใบหน้าคมสะบัดไปตามแรงตบ มินกยูกระตุกยิ้ม มือหยาบหนาล้วงเข้าไปใต้กางเกงอีกฝ่าย บีบเค้นตัวตนที่คับแน่นอันเดอร์แวร์จนซึงชอลหลุดคราง

“อ้า..!” ไม่เว้นจังหวะให้ร่างขาวได้หายใจ มินกยูชักมือออกมาจัดการปลดเปลื้องอาภรของอีกฝ่าย ในตอนนี้มีเพียงร่างกายเปลือยเปล่าปรากฏแก่สายตาคม มือหนาจับยึดอาวุธของคนเบื้องล่าง บีบเค้นจนคนถูกกระทำหายใจขาดห้วง รั้งรูดมันอย่างรุนแรงจนแข็งชันสู้มือ

“มาไวอะไรขนาดนี้ครับ หื้ม?” เอ่ยถามเสียงทะเล้น มินกยูยกยิ้มเจ้าเล่ห์ บีบคลึงอาวุธของร่างขาวอย่างมันมือ ใบหน้าขุ่นมัวปนอึดอัดของซึงชอลยิ่งทำให้คนมองรู้สึกพอใจ มือหนาสาวขึ้นลง ขัดอาวุธที่กลางลำตัวของอีกฝ่ายจนเล็บบางจิกลงที่บ่าแกร่ง เรียวขาอ้ากว้างอย่างลืมตัว กายขาวกระตุกรุนแรงพร้อมกับจังหวะผ่อนลมหายใจที่หนักหน่วงขึ้น

“อึ้ก...อ่ะ....ปล...ปล่อย...อื๊อ!” เสียงทุ้มหวานครางไม่ได้ศัพท์ สวนสะโพกอวบเข้าหาฝ่ามือหนาอย่างเสียสติ มินกยูรีบเร่งจังหวะที่ฝ่ามือ ก่อนเสียงครางยาวจะดังออกมาจากลำคอของซึงชอลพร้อมความเปียกแฉะที่ฝ่ามือของมินกยู

ร่างขาวสูดลมหายใจยังไม่ทันเต็มปอดดีก็ต้องกลั้นหายใจเฮือก เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวที่มีสิ่งหล่อลื่นได้สอดเข้าที่ช่องทางด้านหลัง ซึงชอลขบกัดริมฝีปากล่างอย่างเก็บกลั้น ความเจ็บแปลบระคนเสียวซ่านได้เข้ามาทักทายอย่างไม่ทันตั้งตัว

มินกยูชักนิ้วเข้าออกให้ช่องทางคลายความฝืดเคือง มืออีกข้างปลดกางเกงสแล็คของตัวเองออกอย่างลวก ๆ ไปพร้อมกับอันเดอร์แวร์ ก่อนจะเลื่อนมือหนากลับมาขัดอาวุธของตัวเองให้พร้อมใช้งาน นิ้วเรียวสีช่องทางอ่อนนุ่มที่ยังไม่ทันได้ขยายตัวดีนักแต่เจ้าตัวก็ชักนิ้วออก ปล่อยอาวุธที่พร้อมใช้งานเข้าปากถ้ำอย่างรุนแรง ความคับแน่นและแรงบีบรัดจากอีกฝ่ายทำให้เจ้าตัวกัดฟัน ตาคมมองคนข้างใต้ที่กำลังขมวดคิ้วมุ่น

“ปืนผมยิงรัวกว่าสไนเปอร์อีกนะ” พูดจบ มินกยูก็ลั่นไกใส่ช่องทางถี่รัว เสียงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามความรุนแรงที่เกิดขึ้น ซึงชอลหลับตาปี๋ให้กับความเสียวซ่านระคนเจ็บระบมที่ทำให้หัวใจเต้นรัว ฟันขาวขบริมฝีปากจนแตกซิบ รสเลือดคาวคลุ้งไปทั่วโพรงปาก

“อ๊ะ....อื้อ...กระ....จอก...” อดที่จะแขวะอีกฝ่ายไม่ได้ มือขาวตวัดสายเข็มขัดในมือไปที่หลังคอหนา กระชับปลายสายอีกข้างก่อนจะรั้งใบหน้าอีกฝ่ายให้ลงมาหาตน สายตาท้าทายถูกส่งไปให้คนที่อยู่ด้านบน สะโพกอวบเด้งสวนสู้แรงกระแทกจากสะโพกสอบ เสียงครางดังลอดไรฟันจนรู้สึกแสบคอ ยามที่ปลายอาวุธขยี้ที่จุดกระสันของตัวเองเข้าเต็มแรง

“แต่ทำหน้าเอ็กซ์ใส่แบบนี้น่ะเหรอ?...อ..อื้ม...” มินกยูพูดเสียงต่ำ ครางในลำคอเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาจูบปิดปาก บทจูบร้อนแรงไม่ได้น้อยไปกว่าร่างกายส่วนล่างที่กำลังต่อสู้กัน ยิ่งรุนแรง ยิ่งถึงใจมากขึ้นเท่านั้น

ซึงชอลหอบเฮือกตอนที่ผละริมฝีปากออกมา มือหนาจับต้นขาขาวให้อ้ากว้างขึ้น รัวยิงใส่ช่องทางจนเสียงครางจากร่างขาวดังกลบเสียงลั่นของเตียงนอน ช่องทางบีบรัดสลับคลายออกเป็นอีกหนึ่งสัญญาณที่บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังใกล้ถึงจุดเต็มที

“อ่ะ...อา....อือ....อึ้ก!” เสียงทุ้มหวานครางเครือ เมื่อจุดกระสันโดนกระแทกถี่รัวจนเรียวขาเริ่มสั่น หยาดน้ำใสเกาะที่ขอบตา ฟันคมขาวขบกัดที่เข็มขัดหนังในมืออย่างหาที่ระบาย ทุกการกระทำถูกฉายชัดในสายตาของมินกยู สติอันน้อยนิดถูกลิดรอนจนพร่ามัว ใบหน้าคมก้มซุกเข้าที่ซอกหูนิ่ม กลีบปากหนากดจูบลงบนใบหูขาว

“อื้ม...พร้อมไหมครับบอส...?...” มินกยูถามเสียงกระเส่า รอยยิ้มร้ายที่ซึงชอลไม่สามารถมองเห็นได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคม ร่างสูงชักปืนออกอย่างเอื่อยช้าก่อนจะยิงเข้าใส่อย่างรุนแรง ทำอยู่เช่นนั้น จนกายขาวกระตุก ก่อนที่เสียงครางเฮือกสุดท้ายจะหลุดออกจากลำคอขาวเนียน

“อ้า!!”

พร้อมกับกระสุนที่ฝังเข้ากับเป้ายิงอย่างแม่นยำ

NICE SHOT!

*กลับไปเม้นกันหน่อยนะค้า

(CUT) FWB - WONSOON

แสงไฟสลัวในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางยิ่งทำให้บรรยากาศร้อนแรงมากขึ้น ตาเรียวคมจ้องมองดวงตาเฉี่ยวชี้เป็นเวลาสิบนาฬิกาสิบนาทีอย่างไม่วางตา ความร้อนแรงชวนให้จมดิ่งไปกับกามอารมณ์ทำให้อดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากของตัวเองลงที่อวัยวะเดียวกันของอีกฝ่าย ซูนยองตอบรับสัมผัสโดยทันที กลีบปากสองคู่เคล้าคลอกันอย่างเอื่อยช้า ทว่าล้ำลึกชวนให้เคลิ้มฝัน มือหนาแยกสาบเสื้อที่ถูกปลดกระดุมครบทุกเม็ดของร่างข้างใต้ ใช้ปลายนิ้วสะกิดทักทายที่ยอดอกสีอ่อน เรียกเสียงครางอื้ออึงจากลำคอขาวผ่องได้เป็นอย่างดี

กลีบปากเรียวบางทอดถอนออกมา ดวงตาคมไล่มองผิวกายขาวละเอียดที่ตัดกับสีเสื้อ ราวกับกลืนกินอีกฝ่ายไปแล้วทั้งตัว ซูนยองขยับยิ้มร้ายก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้อีกฝ่ายต้องกลับมามองตาเขาอีกครั้ง

“อยากอยู่ข้างล่างดูบ้างไหม?” ซูนยองถามติดตลก แต่วอนอูทำไมจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นจริงจังอยู่พอตัวเลยล่ะ

“ฝันเถอะ” ตอบกลับอย่างไม่คิด มือหนาเลื่อนต่ำไปที่ขอบกางเกงหนังสีดำสนิท ปลดกระดุมทั้งรูดซิบลงแล้วสอดมือเข้าไปใต้อันเดอร์แวร์พอดีตัวของอีกฝ่าย สัมผัสตัวตนที่ร้อนระอุภายในนั้นให้อีกฝ่ายได้ซี๊ดปาก ในตอนนี้เองที่มือของซูนยองก็ไม่สามารถอยู่อย่างเป็นสุขได้อีกแล้ว

มือขาวเลื้อยไปตามไหล่กว้าง ข้างหนึ่งเลื้อยขึ้นสูงไปจิกทึ้งกลุ่มผมของอีกฝ่าย อีกมือหนึ่งเลื้อยลงต่ำ ปลดกระดุมตรงสาบเสื้อให้มันแยกออกจากกัน มองแผงอกที่มีกล้ามเนื้อแต่พอดี ไม่ต่างกันกับเขาที่เพิ่งจะมีมันเมื่อไม่นานมานี้

ซูนยองยกสะโพกขึ้น เมื่ออีกฝ่ายดึงรั้งกางเกงให้หลุดออกจากร่างกายของตน ตามด้วยอันเดอร์แวร์พอดีตัว โดยที่เขาก็ถอดเสื้อของอีกฝ่ายออกบ้าง แสงไฟอมส้มที่ส่องกระทบผิวกายของคนด้านบนนั้นทำให้ซูนยองนึกชื่นชมมันอยู่ในใจ ยิ่งสีหน้าที่อีกฝ่ายแสดงออกมาในยามนี้ด้วยแล้ว

โคตรอีโรติค

วอนอูโน้มหน้าลงไปซุกที่ซอกคอขาว กดจูบสูดดมกลิ่นกายของอีกฝ่าย เมินกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงที่ไม่คุ้นชินไป เพราะเขาไม่ได้มีสิทธิ์ในคิดในเรื่องนี้ ริมฝีปากพรมจูบไปตามเนินเนื้อขาวเนียนเรียกเสียงครางอย่างพอใจจากอีกฝ่าย มือที่กอบกุมตัวตนของซูนยองเริ่มขยับขึ้นลงให้มันมีการตอบสนอง พอกันกับที่ซูนยองได้ส่งมือมาทักทายตัวตนของเขาที่อยู่ภายใต้กางเกงจนมันเริ่มจะแข็งชัน

กลีบปากเคลื่อนต่ำลงเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดแวะที่ยอดอกสีอ่อน ดูดดุนขบกัดจนอกแน่นเนื้อแอ่นเข้าหาเรียวลิ้นของเขา ดูดดื่มข้างหนึ่งจนพอใจก่อนจะย้ายไปอีกข้าง ปฏิบัติกับมันไม่ต่างกันจนรู้สึกถึงแรงทึ้งบนศีรษะตัวเอง วอนอูลอบยิ้ม ก่อนจะย้ายริมฝีปากลงในจุดที่ต่ำลง เรียวลิ้นลากผ่านหน้าท้องเนียน แอ่งสะดือ จนมาถึงต้นขาขาว

“อ..อือ..วอนอู..”

“อืม...”

เสียงครางแผ่วดังสลับกันระหว่างเขาสองคน นิ้วเรียวถูกส่งของปากของตัวเอง ดูดดุนมันจนเปียกชุ่ม ก่อนจะส่งมันไปทักทายที่ช่องทางด้านหลัง ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสกับปากทาง ตัวตนของซูนยองก็ถูกโอบอุ้มด้วยโพรงปากร้อนของวอนอูโดยทันที

“อื้ออ..อะ...อา....” เสียงครางแหบพร่าหลุดจากกลีบปากที่บวมตุ่ย สองขาเรียวแยกออกจากกันอย่างเผลอไผล เปิดทางให้ร่างสูงได้แนบชิดกับร่างกายของตัวเองมากขึ้น

นิ้วเรียวยาวสอดเข้าช่องทางอย่างเชื่องช้าค่อยเป็นค่อยไป กลีบปากที่ครอบครองตัวตนของอีกฝ่ายขยับขึ้นลงรุนแรงขึ้นเพื่อดึงความสนใจ หูได้ยินเสียงครางอย่างทรมานของซูนยอง ร่างขาวบิดเร่าในยามที่นิ้วเรียวสามารถสอดเข้าไปได้จนมิด แถมนิ้วเรียวอีกข้างของร่างสูงได้ส่งมาบดบี้ที่ยอดอกของเขาอย่างไม่ปราณี

“อ๊ะ!....อื้อ....อือ...” ในความทรมานที่มีแต่ความพึงใจของซูนยองทำให้วอนอูพอใจเช่นกัน เพราะเขาไม่มีวันยอมที่จะได้ยินอีกฝ่ายด่าเขาว่า ห่วย อย่างแน่นอน

“แน่นดี เหมือนได้เปิดซิงนายทุกรอบเลยนะ” เสียงทุ้มต่ำพูดประโยคลามกอย่างหน้าตาเฉย หลังจากที่ถอนริมฝีปากออกจากตัวตนของอีกคน มุมปากยกยิ้มเมื่อเรียวนิ้วของเขาถูกช่องทางอีกฝ่ายรัดแน่น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามเบิกทางให้มันกว้างขึ้นโดยส่งนิ้วที่สองและที่สามตามเข้าไป

ความร้อนเหมือนมากองอยู่ที่หน้าของซูนยอง ไม่รู้ว่าเพราะกามอารมณ์ที่ประทุในร่างกายของเขาในตอนนี้หรือเพราะคำพูดคำจาของอีกฝ่ายกันแน่ เพราะตอนนี้สติเขาชักจะเริ่มขาวโพลนไปหมดแล้ว ความสนใจหยุดอยู่ที่ความเสียวซ่านที่ทำให้เขาครางไม่ได้ศัพท์มากขึ้นทุกที

“อะ...อา....ซะที...เถอะน่า” ซูนยองครางหอบ เอ่ยบอกอีกฝ่ายให้หยุดลีลาเสียที ในเมื่อตอนนี้แค่นิ้วมันชักจะไม่พอเสียแล้ว

วอนอูไม่ตอบอะไรกลับไป เพียงแต่เอื้อมมือไปล้วงซองฟอยล์ที่อยู่กระเป๋าหลังออกมาคาบไว้ที่ปาก มือข้างเดิมขยับรั้งรูดตัวตนของตัวเองให้เข้าที่ ฟันคมงับเข้าที่รอยประที่ขอบซอง ใช้มือฉีกจนซองเปิดออก เขาดึงห่วงทรงกลมไปครอบที่ส่วนปลายมน รูดห่วงเข้าหาตัวจนสุดทางให้รู้สึกว่าตัวตนถูกครอบคลุม นิ้วเรียวทั้งสามถูกถอนออกจากช่องทางจนซูนยองรู้สึกวูบโหวง

มือหนาดึงขอบกางเกงตัวเองให้หล่นไปอยู่บริเวณหน้าขา จับอีกฝ่ายพลิกนอนคว่ำ มือข้างหนึ่งประคองตัวตนของตัวเองไว้จนส่วนปลายสัมผัสกับก้อนเนื้อกลมกลึง มืออีกข้างแหวกทางจนเผยช่องทางที่เต้นตุบ วอนอูกดส่วนหัวของตัวเองเข้าช่องทาง เพียงแค่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงซี๊ดปากจากซูนยอง

ความคับแน่นร้อนผ่าวโอบอุ้มตัวตนของวอนอูจนเจ้าตัวต้องกัดฟัน หลังจากที่แทรกกายเข้ามาได้จนสุด ความปวดหนึบถามหาจนเขาต้องขยับกายเชื่องช้าเป็นการผ่อนคลาย เสียงทุ้มต่ำครางในลำคอ มือหนาสองข้างล็อกเข้าที่เอวคอด จับยึดเอาไว้เช่นนั้น ก่อนจะสวนกายเข้าหาในจังหวะเนิบช้าและเร่งเครื่องขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงครางกับช่องทางที่ตอดรัดจากร่างขาวตรงหน้าทำให้เขาสติขาดผึง

“อื้ม...อือ...ซี๊ดด...ว...วอน...อู....”

“อืม...แน่น...เป็นบ้า...”

อดไม่ได้ที่จะฟาดฝ่ามือลงที่เนินเนื้อขาวกลม ยามที่มันขึ้นรอยแดงจากฝีมือของเขาเอง วอนอูยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นเท่านั้น มือบีบเฟ้นสะโพกขาวจนขึ้นรอยช้ำ แรงกระแทกยังคงรุนแรงไม่มีตกจนร่างขาวข้างใต้หัวสั่นหัวคลอน จนสุดท้าย สองมือที่เคยยันพื้นก็ไถลลง ใบหน้าเรื่อแดงแนบซบกับท่อนแขนของตนพลางครางอู้อี้อยู่ตรงนั้น

มือหนาเลื่อนมือลูบไปตามไขสันหลังชื้นเหงื่อ เรียกเสียงครางจากร่างขาวได้ดังขึ้นอีก วอนอูหยุดมือตัวเองที่ไหล่ลาด โน้มตัวซ้อนหลังซูนยอง จมูกโด่งสูดดมไปทั่วหลังคอผสานกับแรงอารมณ์ที่ยังคงรุนแรงและไม่มีท่าทีจะตกลง

“อันที่จริง...เป็นอย่างที่นายว่า...อืม..ก็ดี..” ปากเรียวบางพูดเสียงพร่าที่ข้างหูนิ่ม ประโยคกำกวมทำให้ซูนยองขมวดคิ้ว ทั้งงงทั้งเสียวปะปนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้มีสติที่จะถามอีกฝ่ายกลับ กามอารมณ์พุ่งสูงจนหูตาพร่าเบลอ ก่อนมันจะดับมืดเมื่ออีกฝ่ายหยุดขยับกายกลางคัน

“อื้อ!...” ซูนยองครางอย่างขัดใจ คิ้วเรียวขมวดฉับ ก่อนที่ท่อนแขนแข็งแรงจะกอดรัดรอบเอวคอดแน่น ฉุดรั้งให้แผ่นหลังขาวเนียนแนบแผ่นอกของตัวเอง ขยับกายลงนั่งกับพื้นไม้เย็นชืด โดยที่มีซูนยองนั่งทับตัก ตัวตนที่แทรกลึกขึ้นทำให้อีกฝ่ายกัดปากแน่น สีหน้าเร้าอารมณ์ที่ดวงตาเรียวคมมองผ่านกระจกส่งผลให้สะโพกสอบกระทุ้งกายขึ้นให้ซูนยองครางเฮือก

“ฉันอยู่ข้างล่างให้นายแล้วนะ” วอนอูพูด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่หาดูได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคม ดวงตาเรียวชี้จ้องเพื่อนสนิทของตนผ่านกระจก เม้มปากจนเป็นเส้นตรง เมื่อการอยู่ข้างล่างของวอนอูมันห่างไกลจากความหมายของเขาไปมากโข และดูก็รับรู้ได้เลยว่า

วอนอูตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น

“เอาสิ ลองดู” เสียงทุ้มต่ำดังที่ข้างหู ก่อนที่ฟันคมจะงับมันแผ่วเบา ฝ่ามือหนาเลื่อนมากอบกุมตัวตนของคนบนตัก ขยับมันขึ้นลงจนเสียงหอบครางที่หายไปชั่วครู่กลับมาอีกครั้ง

“เร็วสิ...” วอนอูยังไม่เลิกแหย่พอกันกับความร้อนจากฝ่ามือที่ยังให้ความอบอุ่นกับตัวตนของซูนยอง ฟันคมงับกลีบปากบวมช้ำของตัวเองแน่นอย่างชั่งใจ

ให้ตายเถอะ ก็ไม่เคยนี่หว่า

แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่ปล่อยให้เพื่อนของเขาได้มีเวลาคิดนานมากนัก เมื่อมือหนาเร่งจังหวะรั้งรูดตัวตนที่แข็งชัน ความขาวโพลนกัดกินสติของซูนยองให้พร่าเลือนอีกครั้ง ช่องทางบีบรัดแน่นกว่าปกติเป็นสัญญาณว่าซูนยองใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มที วอนอูยกยิ้มร้าย ก่อนที่ปลายนิ้วหัวแม่โป้งจะเลื่อนไปกดที่ส่วนปลายของความแข็งชันของคนบนตัก ซูนยองหอบขาดห้วง ความทรมานฉายชัดบนใบหน้าและวอนอูกำลังบีบให้เขาทำอย่างไม่มีทางเลือก

ดวงตาเรียวชี้มองผ่านกระจกไปถึงคนที่นั่งซ้อนหลังอย่างค่อนขอด ผิดกับการกระทำที่เรียวขาขาวอ้ากว้าง สะโพกมนยกขึ้น ก่อนจะทิ้งตัวลงเนิบช้า เป็นอยู่เช่นนั้นได้เพียงชั่วครู่ เมื่อปลายหยักที่มีพลาสติกกั้นกระแทกจุดกระสันเข้าเต็มแรง สติของซูนยองถูกพรากไปอีกครั้งอย่างสมบูรณ์

“อะ...อ๊า...อื้อ....อา....!” เสียงทุ้มหวานครางไม่ขาดปาก เสียงหน้าขากระทบสะโพกมนดังพั่บอย่างจับจังหวะไม่ได้ เมื่อซูนยองโถมกายลงมาอย่างบ้าคลั่ง กายขาวเอนเอียงอย่างสูญเสียสมดุล จนมือหนาต้องยื่นมือออกไปประสานนิ้วกับร่างบนตัก พยุงร่างกายของเพื่อนสนิทไม่ให้ล้มลง

“อืมดี...ดีมาก...ซูนยอง...” วอนอูครางต่ำ กดจูบเข้าที่ซอกคอขาวนุ่ม ไม่ทิ้งร่องรอยใดไว้เพียงแต่ต้องการระบายความกระสันของตัวเองก็เท่านั้น

สะโพกสอบเด้งสวนในจังหวะที่สะโพกมนกระแทกกายลงมา ส่วนปลายภายในช่องทางร้อนกระแทกจุดกระสันเข้าเต็มแรง ซูนยองครางลั่น มือขาวอีกข้างที่เคยค้ำยันพื้นเอาไว้ยกขึ้นมาปัดมือหนาที่ปิดกั้นการปลดปล่อยของตัวเองทิ้ง

ซูนยองทนไม่ไหวอีกแล้ว

ช่องทางร้อนบีบตัวแน่น สะโพกมนบดกายกับตัวตนที่แข็งชันภายใน ร่อนสะโพกถี่รัว ความเสียวกระสันตีรวนไปทั่วร่าง วอนอูเผลอฝังริมฝีปากที่ต้นแขนขาว ขบกัดจนขึ้นรอยในจังหวะที่ซูนยองครางยาวเป็นครั้งสุดท้าย ความเปียกชื้นที่ฝ่ามือหนาและความเปียกแฉะในพลาสติกที่ห่อหุ้มตัวตนของวอนอูเกิดขึ้นพร้อม ๆ กันในวินาทีถัดมา

“แฮ่ก/แฮ่ก..”

และมีเพียงเสียงหอบหายใจที่ดังสลับกันระหว่างคนสองคนในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง

*มีต่อที่เด็กดีนะคะ